پروژه احداث پالایشگاه نفت تهران، از سال ۱۳۴۴ توسط شرکت ملی نفت ایران آغاز به کار کرد و در سال ۱۳۴۶ تکمیل و راه‌اندازی شد.

 ظرفیت اسمی پالایشگاه تهران در سال های نخست، معادل ۸۵ هزار بشکه در روز بود، که طی اصلاحات فرآیندی که صورت گرفت  در سال ١٣۵۵ ظرفیت تولید فرآورده‌های نفتی آن به ۱۲۰ هزار بشکه در روز افزایش یافت.

روند روبه رشد مصرف فرآورده‌های نفتی در کشور و تأمین سوخت بازار داخلی، سبب شد تا ساخت و راه اندازی پالایشگاه دوم شکل بگیردشیوع کرونا و به تبع آن کاهش تقاضا برای فرآورده‌های نفتی، کاهش نفت خام و ثابت ماندن میزان عرضه نفت خام موجب شد که قیمت‌های جهانی نفت خام و فرآورده‌های نفتی کاهش یابد و همین موضوع حاشیه سود برخی از فرآورده های پالایشی را تا حدی کاهش داد و حتی منفی نمود.

نرخ خرید نفت خام بیش از۱۰ درصد کاهش یافت که این موضوع موجب افزایش درآمد عملیاتی و کاهش بهای تمام شده محصولات فرآوری شده پالایشگاه می‌شود اما این کاهش نرخ نفت خام به تنهایی موجب افزایش سودآوری شرکت نمی‌گردد بلکه کرک اسپرد محصولات (یعنی تفاوت قیمت هر بشکه نفت خام و محصولات فرآوری شده) تاثیر بسزایی در تعیین سودآوری شرکت دارد که به علت انحصاری بودن فروش فرآورده های پالایشی، محاسبه کرک اسپرد محصولات شرکت ها توسط شرکت پخش فرآورده های نفتی ایران انجام می‌شود.

قیمت نفت خام در فروردین ماه ۹۹ به ۲۸.۹۵ دلار رسیدوکاهش قیمت نفت خام، موجب رشد کرک اسپرد و در نهایت افزایش سودآوری شرکت شده است.

آخرین قرارداد منعقد شده شرکت با شرکت مهندسین مشاور چگالش جهت نصب و راه اندازی واحد های تصفیه نفتای سنگین CCR، کاهش بنزن و اتان‌زدایی از گاز مایع برای سودآوری شرکت در سال های آتی بسیار مفید خواهد بود زیرا در صورت اجرایی شدن این طرح‌ها بخصوص پروژه تصفیه خانه نفتای سنگین CCR، پالایشگاه می‌تواند محصولات فرآوری شده سبک‌تر با کرک اسپرد بالاتر تولید نماید که موجب سودآوری بسیار بیشتر و رشد چشمگیر شرکت خواهد شد. با توجه به میزان سود آوری بالا و رشد زیاد جریانات نقدی و شرایط مناسب شرکت رشد بیشتری در سال آتی را انتظار خواهیم داشت.